Η «πονεμένη» ιστορία μιας ζωόφιλης μάνας, που παραλίγο να φτάσει στα όρια της τρέλας όταν έφερε το «αντικείμενο του πόθου» της, στο σπίτι.
Η ιστορία μου, άκρως πραγματική, ενίοτε τρομακτική έχει μια βαθιά αλήθεια που θέλω να μοιραστώ μαζί σας.
Εμείς στο πατρικό μου είχαμε σκύλο. Ως παιδιά δεν ασχοληθήκαμε ποτέ σοβαρά μαζί του αλλά ήταν εκεί. Παρέα και παιχνίδι. Όταν ο Πάρης μας, μας «άφησε», η μαμά μου δήλωσε ότι πλέον θα έπρεπε να περιμένουμε να πάμε σε «δικό μας σπίτι» για να ξαναπάρουμε κατοικίδιο! Μεγάλο πλήγμα για μένα που αγαπούσα υπερβολικά τα σκυλιά (για τις γάτες δεν μπορώ να πω ακριβώς το ίδιο).
Τα χρόνια πέρασαν, είχα πλέον τη δική μου οικογένεια, το δικό μου σπίτι αλλά κανείς άλλος δεν είχε τη διάθεση να αποκτήσουμε το δικό μας σκυλάκι. Τα κορίτσια μου φοβόντουσαν παθολογικά (άγνωστο το γιατί), ο άντρας μου δεν ήταν εξοικειωμένος και το θεωρούσε δέσμευση, οπότε δεν το παίρναμε απόφαση.
Πέρασαν ακόμα μερικά χρόνια, και η μεγάλη μας κόρη άρχισε να εξοικειώνεται με την ιδέα του να έχουμε ένα ολόδικό μας σκυλάκι. Η μικρή από δίπλα, ενθουσιάστηκε με την ιδέα και κάπως έτσι αρχίσαμε να το συζητάμε. Αρχίσαμε να εξετάζουμε τις διάφορες ράτσες προκειμένου να αποκτήσουμε ένα σκύλο που θα ταίριαζε με τον τρόπο της οικογενειακής μας ζωής και δεν θα μας δημιουργούσε προβλήματα συμβίωσης στο διαμέρισμα. Επιλέξαμε λοιπόν ένα μαλτέζ και περιμέναμε πως και πως τη μέρα που θα το φέρναμε στο καινούργιο του σπίτι.
Έτσι ήρθε στη ζωή μας η Darcy που την αγαπήσαμε όλοι (με εξαίρεση τη μικρή μου κόρη, τη Μυρτώ) από το πρώτο δευτερόλεπτο. Ήταν, και είναι, το πιο καλόβολο σκυλάκι του κόσμου.
Η Μυρτώ, από την άλλη, φρίκαρε (κυριολεκτικά)!!!! Ούρλιαζε με το που έβλεπε το κουτάβι, δεν πατούσε στο πάτωμα αν ήταν το σκυλί στο χώρο, και σταμάτησε να κάνει οτιδήποτε μόνη της αν δεν την είχαμε αγκαλιά προκειμένου να μην την πλησιάσει καν το σκυλί! Ο άντρας μου κι εγώ απελπιστήκαμε. Δεν ξέραμε πώς να αντιμετωπίσουμε τη Μυρτώ και τι να κάνουμε το σκύλο (να τον επιστρέψουμε ούτε λόγος). Δοκιμάσαμε τα πάντα. Το καλό, το άγριο, τίποτα. Όλοι μας έλεγαν ότι ήταν θέμα χρόνου.
Λίγες ημέρες μετά, πιάσαμε τη Μυρτώ και της εξηγήσαμε ήρεμα ότι η Darcy είναι πλέον μέλος της οικογένειας και το σπίτι μας θα είναι το σπίτι της για όσα χρόνια θα ζει. Ότι δεν ήταν υποχρεωμένη να την αγαπά ή να τη χαϊδεύει αλλά ότι οφείλει να μάθει να συμβιώνει μαζί της. Το πώς, έπρεπε να το βρει μόνη της.
Της πήρε τέσσερις ακριβώς μήνες! Βήμα-βήμα, με το δικό της τρόπο, κατάφερε να καταφέρει το ακατόρθωτο! Να εξοικειωθεί μαζί της, να την πλησιάσει και να τη λατρέψει. Γιατί από τη στιγμή που ξεπέρασε το φόβο της, η Darcy έγινε η αγαπημένη της «αδελφούλα»! Είναι η πρώτη της σκέψη και κίνηση το πρωί, μόλις ξυπνήσει, και η τελευταία πριν κοιμηθεί.
Και η αλήθεια που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι η εξής: το ξέρω ότι ένα κατοικίδιο είναι δέσμευση. Το ξέρω ότι είναι μια επιπλέον ευθύνη και πολλές φορές «μπελάς». Είναι όμως ένας πιστός σύντροφος που μας μαθαίνει πράγματα και μας ξυπνά συναισθήματα που πιθανώς δεν είχαμε ποτέ φανταστεί. Που κάνει τα παιδιά, πιο υπεύθυνα και συναισθηματικά ώριμα. Και γι΄αυτό αξίζει τον κόπο 🙂
