Και κάπως έτσι πέρασαν τα χρόνια και το μικράκι μας, η Μυρτώ μας, πέρασε, φέτος για πρώτη φορά, το κατώφλι του Δημοτικού Σχολείου. “Έμπειρη”, πλέον, μάνα εγώ (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα) ήμουν άνετη και χαλαρή.
Έλα μωρέ… θα τον βρει το δρόμο της…..
Δεν μπορεί. Θα στρώσει…..
Που θα πάει; Θα καταλάβει….
Και το μικρούλι μου, ήρθε να με διαψεύσει. Σχεδόν ένα μήνα μετά το πρώτο κουδούνι, συνεχίζει να θεωρεί το σχολείο, τόπο συνάντησης με φίλους, δεν θέλει να διαβάσει, θέλει μόνο να παίξει….
Κι εγώ, η “δόλια” μάνα, προσπαθώ να της εξηγήσω (με τα λίγα αποθέματα υπομονής που έχω-είναι η αλήθεια) ότι πλέον το διάβασμα θα είναι η πρώτη της προτεραιότητα κι όλα τα άλλα έπονται. Ότι πρώτα θα κάνει τις εργασίες της και μετά θα παίξει με τη φίλη της την Κατερίνα. Ότι πρώτα θα διαβάσει και μετά θα παίξει στον κήπο.
Από την πλευρά της οι δικαιολογίες άπειρες: “Είμαι κουρασμένη”, “Είναι πολλά”, “Αφού δεν το καταλαβαίνω”. Δίκιο έχει κι εκείνη. Αλλά είμαι της άποψης ότι “η αρχή είναι το ήμισυ του παντός” και θα πρέπει να μπουν από τώρα οι σωστές βάσεις για την μετέπειτα σχολική ζωή της.
Άρα κι εγώ οφείλω να είμαι αρκετά αυστηρή στην αρχή για να της δώσω να καταλάβει τις νέες της προτεραιότητες. Τις νέες συνθήκες στις οποίες θα πρέπει να μάθει να λειτουργεί καθημερινά.
Κι οπλίζομαι με θάρρος και υπομονή (δεν το πετυχαίνω πάντα αλλά “ας όψεται η άτιμη η κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει…” κλπ, κλπ) για να την ηρεμήσω και να της δείξω. Να την επιπλήξω και να την επιβραβεύσω όσο κι όποτε χρειάζεται.
Κι εύχομαι αυτή η μεταβατική περίοδος να περάσει σύντομα γιατί άνθρωποι είμαστε κι εμείς, και πόσο να αντέξουμε; Κι αν έχετε κι εσείς παρόμοιες ιστορίες να μοιραστείτε μαζί μας, θα ήταν χαρά μας να τις διαβάσουμε. Γιατί γονείς ενωμένοι, ποτέ νικημένοι! 🙂
Ωχ ωχ τί με περιμένει…