Μεγάλο Σάββατο πρωί και πρέπει να γίνουν κάτι τελευταίες δουλειές. Αγορά μαναβικής κι ευχές στη Λάρα και το Νίκο, τους παιδικούς μου φίλους, παραλαβή της μικρής μας σουβλίτσας από τον κουμπάρο Φάνη που μας ετοίμασε μισή κοκορέτσι και μισή κοντοσούβλι -για το καλό- παραλαβή της μαγειρίτσας που παρήγγειλα (αφού δεν θα μπορούσαμε να φάμε όλοι μαζί την υπέροχη μαγειρίτσα της θείας Εύας όπως κάθε χρόνο) κι ευχές εξ αποστάσεως στα δύο αγαπημένα μου βαφτιστήρια.
Μεγάλο Σάββατο μεσημέρι κι ενώ κάνουμε τις τελευταίες ετοιμασίες για το Πασχαλινό τραπέζι -ο Βαγγέλης έφτιαξε ένα εκπληκτικό μιλφέιγ με φράουλες για το βράδυ της Αναστάσης- χτυπάει το κουδούνι και το πρώτο πεσκέσι καταφτάνει: χταποδάκι σχάρας κι εκπληκτική, σπιτική, παγωμένη τσικουδιά, κερασμένα από τον Τάσο και την Ιωάννα. Αυτές τις μέρες που δεν μπορούμε να είμαστε όλοι μαζί, το μόνο που πηγαινοέρχεται στην πολυκατοικία είναι πιάτα γεμάτα με διάφορα καλούδια, γλυκά, πασχαλινά κουλούρια, αυγά και σπιτικά μαγειρεμένα φαγητά. Έχει και τα καλά του το #μένουμε_σπίτι!
Μεγάλο Σάββατο βράδυ και το Μυρτάκι μας έχει στρώσει ένα πανέμορφο πασχαλινό τραπέζι για 4, με το καλό μας σερβίτσιο, κεριά και ποτήρια κρασιού για όλους. Ντυνόμαστε και καθόμαστε στο γιορτινό μας τραπέζι. Τρώμε, ευχόμαστε και συζητάμε και σκέφτομαι πόσο ωραίες μπορεί να είναι οι οικογενειακές στιγμές κι ας μην είμαστε όλη, η ευρύτερη, οικογένεια μαζί. Τσουγκρίζουμε τα κόκκινα αυγά μας και δοκιμάζουμε το υπέροχο μιλφέιγ του Βαγγέλη και στις 23.55 βγαίνουμε με τα κεριά μας στη βεράντα που έχουμε ραντεβού με τους συγκατοίκους της πολυκατοικίας για να ανταλλάξουμε ευχές και να τραγουδήσουμε το «Χριστός Ανέστη». Λίγο βαρύ μου έπεσε φέτος….. Η απουσία της μαμάς αβάσταχτη……..
Κυριακή του Πάσχα ξημερώνει μια υπέροχη, ηλιόλουστη μέρα. Βγάζω τη Ντάρσυ την πρωινή της βόλτα και το Μαρούσι μοιάζει με ένα μεγάλο χωριό. Αυτοκίνητο δεν κυκλοφορεί Οι περισσότεροι έχουν ξυπνήσει κι απολαμβάνουν τον καφέ τους στα μπαλκόνια τους ενώ οι πιο τυχεροί έχουν ήδη φορτώσει τις σούβλες και κουβεντιάζουν στις αυλές τους. Μουσική ξεχύνεται από κάθε σπίτι, αλλού κρητικά, αλλού δημοτικά, αλλού ροκ και πάει λέγοντας!
Ο Βαγγέλης έχει ήδη βάλει τη σουβλίτσα μας να γυρνάει σιγά-σιγά στο BBQ και εμείς αραχτοί στον κήπο κάνουμε κλήσεις και βιντεοκλήσεις με όλους μας τους συγγενείς και φίλους. Είπαμε σπίτι αλλά τουλάχιστον να βλεπόμαστε. Πιο μετά, θα πέσουν στη σχάρα λουκάνικα, παϊδάκια αρνιού και κοτόπουλου (είπαμε έχουμε και πιάτα να γεμίσουμε να ανεβοκατέβουν στην πολυκατοικία).
Το μεσημέρι μας βρίσκει στη βεράντα να τσιμπολογάμε τα ψητά μας και να πίνουμε τα κρασιά μας. Τελευταία στιγμή, κατεβαίνουν και τα κορίτσια από το 2ο μαζί με το κατσικάκι τους στη γάστρα. Μετά το φαγητό, η Κατερίνα μας ετοίμασε υπέροχα ζεστά σουφλέ σοκολάτας και γίναμε!
Εννοείται ότι το βράδυ το μόνο που πήγαινε κάτω ήταν σόδα με πάγο και λεμόνι την οποία είχε την ευγενή καλοσύνη να μας δανείσει ο Σπύρος ο διπλανός μας γείτονας. Άκουσα στις ειδήσεις ότι λίγοι παρέβλεψαν τις οδηγίες κι ότι οι περισσότεροι συμμορφώθηκαν κι «έκατσαν στα αυγά τους» που θα έλεγε και η φίλη μου η Βάγια. Μπράβο μας!
Γιατί μπορεί το Πάσχα αυτό να ήταν πολύ διαφορετικό για όλους μας αλλά τελικά μπορούμε να περνάμε καλά ακόμα και σε κατ’ οίκον περιορισμό. Σημασία έχει να έχουμε καλή διάθεση και να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή μαζί με τους αγαπημένους μας.
Εύχομαι του χρόνου το Πάσχα να μπορούμε να είμαστε όλοι μαζί, να μπορούμε να ταξιδέψουμε όπου θέλει ο καθένας μας και να μπορούμε να αγκαλιαζόμαστε και να φιλιόμαστε σαν να μην υπάρχει αύριο!
